Ewelina cz.1

- Przestań w końcu go tak bronić. On nie jest tego wart!- wykrzyczał wściekły.
- Niby skąd ty możesz o tym wiedzieć? Nawet go nie znasz.
- Ale widzę co z tobą robi. Ma cię w dupie a ty się przejmujesz. To dupek i tyle.
- Odpierdol się się w końcu od niego! - łzy napłynęły jej do oczu.
- Przepraszam...- zaczął spokojnie, kiedy pierwsza łza spłynęła jej po policzku.- Nie chciałem żeby to tak wyszło.- położył dłoń na jej ramieniu, lecz ona zrzuciła ją i wyszła z mieszkania trzaskając drzwiami.
   Bolało ją to co powiedział Andrzej ale wiedziała, że ma rację. Seba miał ją w dupie a ona jak idiotka przejmowała się nim. Teraz już całkiem się rozpłakała. Nie patrzyła przed siebie i nie przejmowała się ludźmi, dopóki na kogoś nie wpadła. Podniosła wzrok. Zajebiście pomyślała. Tylko tego brakowało.
- Siema-mruknęła i już chciała iść dalej gdy usłyszała:
-Ej. Czekaj chwilę. Stało się coś?- spytał Adam.
-Nie. Wszystko wpożądku.- nie miała ochoty zwierzać się najlepszemu kumplowi chłopaka przez którego płacze.
- Gdzie idziesz?- ciągnął dalej chłopak.
- A co cię to interesuje?
- Nie no nic. Sorry.
- Nie. To ja przepraszam. Nie powinnam się tak zachowywać. Przecież nic mi nie zrobiłeś.
- Nic nie szkodzi- powiedział i wyjął z kieszeni paczkę chusteczek.- Trzymaj. Chyba ci się przydadzą.
- Dzięki.- uśmiechnęła się blado i wytarła chusteczką tusz.- Aż tak źle?- spytała po chwili.
- Już nie.- uśmiechnął się.- A teraz chodź.
- Gdzie?
- Idę na imprezę do Seby. Chodź zemną. To ci dobrze zrobi.
- Nie dzięki. Wrócę do domu.
- Ale czy ja się ciebie pytałem o zdanie?- powiedział z łobuzerskim uśmiechem.- Idziesz. To już postanowione.- pociągnął ją za rękę.
- Ale przecież nie jestem zaproszona.
- Ale przyjdziesz zemną.
- To nie jest dobry pomysł.- nadal stawiała opór, chociaż przeszli już parę metrów.- Poza tym Seba chyba za mną nie przepada.
- A ja myślę, że tak ci się tylko wydaje.
- Wątpię.- powiedziała z markotną miną, i dalej szli już bez słowa. Po jakiś 15 minutach doszli pod dom Seby. Adam zapukał, i chwile później w drzwiach pojawił się gospodarz.
- Siema stary.- przywitał się Adam.
- No siema- odparł uśmiechnięty Sebastian, lecz gdy zwrócił wzrok ku Ewelinie uśmiech zszedł mu z twarzy.- Wchodźcie- powiedział spięty i usunął się, robiąc im miejsce.
- Możemy pogadać?- spytał Adam i wziął Sebę na stronę. Ewelina ruszyła w kierunku pokoi, gdy nagle usłyszała:
- Ewe?! Super, że przyszłaś.- Kasia rzuciła się jej na szyje
- Też się ciesze, że cie widzę.- odpowiedziała Ewelina i przytuliła koleżankę.
- No chyba nie będziecie tak stały w przedpokoju?- usłyszały Adama. Odwróciły się, a za nimi stał on wraz z Sebastianem. - No chodźcie.- dokończył i pociągnął Kasię za rękę, do pokoju. Ewelina została sama z Sebą.
- Fajnie, że przyszłaś.- zaczął nieśmiało.
- Nie musisz udawać. Mówiłam Adamowi, że to zły pomysł, ale nie chciał mnie słuchać. Lepiej będzie jak już pójdę.- ruszyła w stronę drzwi.
- Nie. Czekaj.- złapał ją za dłoń.- Po prostu byłem zaskoczony. Chodź- pociągnął ją do pokoju. W salonie było już trochę ludzi. Kasia gadała z Moniką. Adam, gdy ich zobaczył uśmiechnął się. Ewelina zorientowała się, że Seba nadal trzyma ją za rękę. Zabrała dłoń i podeszła do Kasi i Moniki.
- Hej.
- Cześć. Przyszłaś.- zdziwiła się Monia.
- Powiedzmy, że zostałam zmuszona.- spojrzała na Adama, który stał z Sebą i spojrzenia całej trójki spotkały się. Adam uśmiechnął się a Ewelina spuściła wzrok.
- Coś się stało?- zdziwiła się Kasia.
- Nie, nic. Jest tu może coś do picia?
- Jasne. Co chcesz?
- No nie wiem. Obstawiam, że jest tu coś mocniejszego.
- Czekaj chwilę.- uśmiechnęła się Kasia i zniknęła w tłumie. Niedługo potem wróciła z dwoma puszkami piwa w dłoniach. Jedną podała Ewelinie, a drugą Monice.
- A ty nie pijesz?- spytała Ewe, i
wzięła sporego łyka.
- Nie dzisiaj. Zaraz się zbieram.
- Czemu?
- Musze coś załatwić.- powiedziała tajemniczo Kasia.
Ewelina znów wzięła sporego łyka.
- A ty Monia zostajesz?- spytała.
- A która godzina?
- Dwudziesta-pierwsza.
- To jeszcze godzina i
spadam.
-Zabiorę się z tobą.- odparła Ewelina, kończąc pierwszą puszkę.
- Jeżeli będziesz wstanie.- mruknęła Kasia.
- Spokojnie. Macie jeszcze?
- Stoją tam, na stole.- wskazała palcem Monika.
   Ewelina podeszła do stołu przy którym stało już parę wstawionych osób. Wzięła piwo i kiedy miała już wracać, ktoś czymś ją oblał.
- Kurwa, pojebało cię?!- wybuchła i odwróciła się w stronę, z której została oblana.
- Sorry. To było niechcący.- powiedział speszony Seba.
- To ja przepraszam. Znowu się uniosłam.
- Znowu?
- Nieważne.- uśmiechnęła się. Sebastian rozluźnił się i odwzajemnił uśmiech.
- Jesteś cała mokra. Chodź, dam ci coś na przebranie.
- Dzięki, nie trzeba.- uśmiechnęła się niepewnie.
- Nie wygłupiaj się. No chodź.- pociągnął ją za rękę do zamkniętego do tej pory pokoju. Otworzył drzwi i zaprosił ją do środka. Weszła niepewnie i rozejrzała się dookoła. Sebastian podszedł do szafy i wyciągnął z niej jakąś koszulkę.
- Trzymaj. Trochę duża ale wierze, że coś wymyślisz.- uśmiechnął się.
- Dzięki.- wzięła koszulkę do rąk i rozłożyła ją.
- Jak ci się nie podoba to możesz wybrać inną.
- Nie. Ta jest fajna.- zapewniła uśmiechnięta.
- Ok. To zostawiam cie tu samą.Przebież się spokojnie, a swoją bluzkę zostaw na krześle.
- Spoko.- odpowiedziała, a Seba wyszedł z pokoju. Odwróciła się, by przebrać koszulkę. Założyła ją i w tym momencie, ktoś wszedł do pokoju.
- Hej. Tu się schowałaś.- usłyszała znajomy głos.
- Cześć Michał. Nie wiedziałam, że tu jesteś.
- Teraz już wiesz. Co tu robisz? I czemu masz na sobie koszulkę Seby? Widziałem, że wychodzicie razem z pokoju, ale nie sądziłem, że tak szybko mu dasz.- zakpił chłopak.
- O co ci chodzi?- oburzyła się Ewelina.
- Dobrze wiesz jaki on jest, i o co mu chodzi.- Michał stał już przy niej i trzymał ją w tali.
- Ja już wychodzę.- próbowała go wyminąć.
- Nie tak szybko. Jemu dałaś a mi nie?- powiedział, i pocałował ją. Chciała się odsunąć, lecz nie dała rady. Stwierdziła więc, że przeczeka to, i postanowiła nic nie robić. Stała jak słup, podczas gdy Michał całował ją. W tym momencie ktoś wszedł do pokoju.
- Długo cię nie było, więc przyszedłem sprawdzić, czy czegoś nie potrzebujesz.- powiedział uśmiechnięty Seba, lecz po chwili uśmiech zszedł mu z twarzy.- O, sorry, nie chciałem przeszkadzać.- dodał i wyszedł z pokoju. Ewelina uderzyła Michała w twarz i wybiegła z pokoju. Łzy napłynęły jej do oczu.
- Ewe? Co się stało?- spytał Adam.
- Nic. Nieważne.
- Seba wyszedł wkurwiony i nic mi nie powiedział, ty wybiegasz zapłakana. Pokłóciliście się?
- Nie.- odpowiedziała stanowczo za szybko .- To znaczy... Michał mnie pocałował, a Seba to widział. Masz piwo? Chce się upić.
- Seba ci się podoba, prawda?- spytał Adam podając jej piwo.
- A czy to ważne? Dzięki za piwo i wogóle... Pa.- przytuliła go i udała się w stronę drzwi.
- Nie zostajesz?
- Nie, dzięki.- odparła i wyszła z mieszkania. Zbiegła po schodach i otworzyła piwo, które dał jej Adam. Spojrzała na komórkę. Dwudziesta-druga, super. Wracać samej o tej porze nie było szczytem jej marzeń. Zwłaszcza, że była trochę wstawiona a rodzice zaraz będą wypytywać o koszulkę którą ma na sobie. Łzy znów cisnęły jej się do oczu. Przechodziła przez pusty, ciemny park, na którym znajdował się plac zabaw. Gdy przechodziła obok wieży pod którą znajdowała się ławeczka, nagle ktoś pociągnął ją za dłoń. Wystraszyła się i wrzasnęła.
- Spokojnie. Nie krzycz tak.- usłyszała.
- Boże, Sebastian. Chcesz żebym zawału dostała?
- Czemu płaczesz?- spytał zdziwiony.
- Bo to wszystko nie tak miało wyglądać.- spuściła wzrok.- No bo ty za mną nie przepadasz, a teraz kiedy nawet zaczęliśmy gadać... Ja serio nie chciałam, żeby on mnie całował, ale nie mogłam nic zrobić. Chciałam przeczekać a wtedy wszedłeś ty...
- Wiem, wiem, Adam do mnie dzwonił i wszystko mi opowiedział.
- A ty czemu wyszedłeś?
- Miałem swoje powody.
- Spoko. Ja muszę już wracać.
- Nie idziesz do mnie? Impreza jeszcze trwa.
- Lepiej nie. I tak już namieszałam. Poza tym rodzice będą się czepiać.
- Tym bardziej cię nie puszcze. No bo wyobraź sobie co pomyślą o mnie twoi rodzice widząc cię całą zapłakaną, w mojej koszulce a na dodatek lekko wstawioną? Znienawidziliby mnie.- uśmiechnął się łobuzersko.
- Pomyśleliby o tobie to samo co Michał mówił.- mruknęła.
- A co takiego mówił?
- Powiedział, że jestem kolejną która ci dała. I, że przecież ty tylko wykorzystujesz takie jak ja.
- Ty też uważasz, że taki jestem?- powiedział podchodząc do niej bliżej i przypierając ją do słupa wierzy.
- Szczerze?- spytała.
- Tylko szczerze.- nachylił się ku niej tak blisko, że gdy mówił jego usta prawie dotykały jej warg. Jednocześnie cały czas wpatrywał jej się głęboko w oczy. Przeszedł ją dreszcz.
- Nie. Nie uważam tak.
- Serio?- szepnął jej do ucha i przejchał ustami wzdłuż jej szyi.
- Serio.- odchyliła głowę. - Tylko udajesz.
Zdziwiony chłopak spojrzał jej w oczy.
- Udaje?
- Tak. Jeszcze przed chwilą zachowywałeś się całkiem inaczej. Udajesz, tylko nie wiem po co.
- A może ja jestem taki naprawdę? Może wtedy udawałem a teraz widzisz prawdziwego mnie?- przylgnął do niej całym ciałem i przesunął opuszkiem palca po jej wargach.
- Teraz udajesz. Jestem pewna. Tylko po co ci to?
- Bo tak jest łatwiej.- spuścił wzrok i odsunął się od niej na tyle, by mogła wygodnie stanąć.
- Jak może być łatwiej udawać?
- Zwyczajnie. Nic nie musisz tłumaczyć. Parę uśmiechów i laski jedzą ci z ręki.- przerwał i spojrzał na Ewelinę. Widząc jej minę szybko dodał.- Nie. Nie wykorzystuje ich.
- Wiem.- mruknęła pod nosem.
- Tak? No ale przyznaj się, na ciebie też to działa.- na jego twarzy znów zagościł łobuzerski uśmiech.
- Nie.- oburzyła się dziewczyna.
- I nie chciałabyś mnie pocałować?- ciągnął dalej Seba. Nawet nie wiedział jaką miała ochotę to zrobić, ale postanowiła nie dawać tego po sobie poznać.
- Nie. Ani trochę.- uśmiechnęła się.
- Jasne. Jeszcze sama będziesz mnie prosiła.- zaczął rozbawiony, po czym kontynuował.- A teraz chodź wracamy na imprezę.
- Ja idę do domu.
- Przecież mówiłem, że twoi rodzice mnie znienawidzą. Nie zrobisz mi tego.- uśmiechnął się.
- A co im powiem?
- Napisz, że zostajesz na noc u koleżanki bo musicie się pouczyć.
- Na noc?
- No przecież nie będziesz wracać do domu w środku nocy. No chodź.- złapał ją za rękę i ruszyli w stronę jego mieszkania. Ewelina popatrzyła na ich złączone dłonie. Sebastian, gdy tylko zorientował się o co chodzi, od razu cofnął swoją rękę.
- Sorry.- mruknął.
- Nic nie szkodzi.- uśmiechnęła się.- A twoi rodzice gdzie?
- Pojechali do ciotki. Wracają dopiero w poniedziałek.
- Spoko. Ufają ci.
- A mają inne wyjście?- uśmiechnął się delikatnie.
Ewelina wysłała mamie smsa, informując ją, że całą noc będzie uczyła się razem z Kasią.
   Byli już na miejscu. W mieszkaniu kręciło się jeszcze pare osób, ale byli już naprawdę wstawieni.
- O Seba. Widzę, że znalazłeś naszą zgubę.- podszedł do nich Adam.- Jak udało ci się ją zatrzymać?
- Powiedzmy, że mam swoje sposoby.- mrugnął do kumpla Sebastian.
- No tak. Mogłem się tego spodziewać.- odparł Adam, przewracając oczami.
Chłopaki zaczęli rozmawiać, a Ewe podeszła do stolika i otworzyła kolejne piwo.
- Ewelina... chciałem przeprosić.- usłyszała głos Michała. Odwróciła się w jego stronę.
- Masz farta, że udało mi się to odkręcić. Powiedzmy, że ci wybaczam.
- Dzięki.- odetchnął z ulgą chłopak.- I to o Sebie to też nieprawda. Byłem na niego wkurwiony.
- Widziałam.
- Masz ochotę na coś mocniejszego?
- Może i tak. A co proponujesz?
- Poczekaj chwilę.- odszedł i niedługo potem wrócił z opróżnioną już do połowy butelką wódki.
- Potrzebujesz kieliszka?- uśmiechnął się kpiąco. Ewelina nie odpowiedziała, tylko wzięła od niego butelkę i pociągnęła sporego łyka. Skrzywiła się, ale spokojnie przęłknęła.
- No, no. Niezła jesteś.
- Dzięki.- zerknęła na zegarek. dochodziła północ. Rozejrzała się po pokoju i zorientowała się, że zostało już naprawdę niewiele osób. Znowu pociągnęła łyka z butelki i zaszumiało jej w głowie. Wtedy pojawili się przy nich Seba z Adamem.
- Nie przesadzasz?- spytał Adam.
- Przecież wiem co robię.- powiedziała Ewelina.
- Michał, chyba już czas na ciebie.- wtrącił się Seba i spojrzał na niego znacząco.
- Fakt. To ja już się zbieram. Pa Ewe.- pocałował ją w policzek i ruszył w stronę drzwi. Kiedy wychodził minął w progu Kasię.
- Siema Ewe, jednak zostałaś.- uśmiechnęła się dziewczyna.- Co to już po imprezie?- dodała, gdy zorientowała się, że w domu została już tylko ich czwórka.
- Kaśka. Ty też zostajesz prawda?- zaczął Seba.
- Ja?- zdziwiła się.
- No przecież nie będziesz teraz sama wracała.
- No w sumie fakt.
- Ok. To ty z Eweliną prześpisz się w moim pokoju a ja z Adamem zostaniemy w salonie.
- Spoko. Chodź Ewe.- Kasia podeszła do przyjaciółki i złapała ją pod rękę.
- Już idę.- odparła Ewelina i ruszyła za dziewczyną.
   Seba rozmawiał o czymś z Adamem i po chwili ten drugi zawołał za nimi.
- Kasia. Czekaj chwilę. Ewelinka pójdzie do pokoju Seby i zajmie jego łóżko. We dwie się nie zmieścicie. A ty zostaniesz ze mną.- dodał zadowolony.- Seba prześpi się na podłodze u siebie i popilnuje Ewe.
- Jak tam chcecie.- wzruszyła ramionami Kasia.- Tylko nic nie kombinuj.- dodała z uśmiechem w stronę Seby.
- Obiecuję- powiedział, również uśmiechnięty Sebastian i podszedł do Eweliny. Poszli razem do jego pokoju. Kiedy już weszli do środka Seba odezwał się.
- Usiądź na chwilę na fotelu a ja przygotuję łóżko.
Ewelina wykonała polecenie i znów rozejrzała się po pokoju.
- Przecież spokojnie zmieściłabym się na tym łóżku razem z Kasią.
- Wiem.- powiedział Seba z łobuzerskim uśmiechem.- Ale mam inne plany.
- Ciekawe jakie.
- Zobaczysz. No, gotowe. Możesz się kłaść.
   Ewlina weszła na łóżko i przesuneła się pod ścianę. Spojrzała na Sebastiana siedzącego na fotelu i wpatrującego się w nią.
- A ty gdzie będziesz spał?
- Na ziemi.
- Nie wygłupiaj się. Przecież zmieścimy się oboje.- kiedy zobaczyła łobuzerski uśmiech na twarzy Seby, zorientowała się, że zabrzmiało to tak, jakby sama tego chciała.- Tylko łapy przy sobie- dodała szybko.
- Ok.- odpowiedział a uśmiech nadal nie schodził mu z twarzy. Położył się koło Ewe i przez chwilę oboje w milczeniu wpatrywali się w sufit.
- Ej. Adam, przestań!- doszedł do nich roześmiany głos Kasi. Oboje wybuchneli śmiechem.
- Widocznie zamiana im pasuje.- uśmiechnął się Sebastian.
- Pewnie tak. Powiesz mi w końcu czemu wyszedłeś z imprezy?
- Może jutro. Jestem zmęczony.
- Ok. Trzymam cię za słowo. Dobranoc.
- Dobranoc.
   Oboje nie wiedzieli jak się położyć. Łóżko było w sam raz na ich dwoje, więc chcąc, niechcąc i tak się dotylkali. W końcu Ewelina zdobyła się na odwagę. Przewróciła się na bok i przytuliła do Seby.
- Przeszkadza ci to?- szepneła
- Nie. A to niby ja miałem trzymać łapy przy sobie.- zaśmiał się. Ewe lekko go szturchnęła, ale też się uśmiechnęła.
- To dobranoc.- zamknęła oczy.
Po chwili poczuła jak Seba gładzi ją po wosach. Uśmiechnęła się pod nosem i po chwili zasnęła.

Hej ;) Jest to mój pierwszy blog i mam nadzieję, że wam się spodoba. Będe tu zamieszczała krótkie historyjki miłosne. Niektóre z nich podzielone będą na kilka rozdziałów. Zapraszam do komentowania.